Love you Busy messenger

พวกคุณเคยผิดหวังเรื่องความรักมากขนาดบ้างครับ เช่น สารภาพรักไปก็ถูกปฏิเสธเฉยๆ หรือว่า คบไปก็ถูกเทเฉยๆ เเบบนั้นผมบอกไว้ก่อนเลยว่าพวกคุณยังน้อยกว่าที่ผมเจอ

 

3 ปีก่อน

" พี่ซันครับ ผมชอบพี่ "

 

ผมตั้งใจมาสารภาพรักกับรุ่นพี่ที่ผมแอบชอบมา3ปีเต็มตั้งแต่เข้าเรียนวันแรก พี่เขา ใจดีมาก เขาช่วยผมที่ล้มอยู่หน้าโรงเรียน โดยที่ทุกคนที่เดินผ่านผมไปไม่ได้คิดจะช่วยผมเลยสักคนแถมยังหัวเราะใส่อีกด้วย แต่พี่ซันกลับช่วยผม ตั้งแต่วันนั้นผมก็คอยตามสืบเรื่องของเขาและคอยแอบมองพี่เขาอยู่ห่างๆมาโดยตลอด จนมาถึงวันนี้ผมจึงตัดสินใจสารภาพรักออกไป เพราะพี่ซันจะไปเรียนต่อที่เมืองอื่น

 

" ว้าววว ไอ้ซันมีคนมาสารภาพรักอีกแล้ววะ "

" เด็กผู้ชายซะด้วยวะ แถมอ้วยซะด้วย 555 "

 

พวกเพื่อนๆของพี่ซันพูดแซวและหัวเราะอย่างสนุก ส่วนพี่ซันเอาแต่เงียบไม่ตอบอะไรสักอย่าง

 

" เอาไงวะเพื่อน คบเปล่า "

" คบเลย คบเลย คบเลย "

 

เสียงเชียร์ของเพื่อนที่ยืนข้างๆพี่ซันดังลั่นสนาม ส่วนผมยืนอายหน้าแดง แต่พี่ซันก็ยังไม่พูดอะไรตอบ แต่เขากลับเดินมาทางผมก่อนจะ...

 

ผลัก

ตุ๊บ

 

" โอ๊ย... "

 

เขาเดินเข้ามาผลักผมจนล้ม ล้มแรงซะด้วย หน้าของพี่ซันแดงมากไม่ใช่เพราะเขินหรืออาย แต่เป็นเพราะเขากำลังโกรธและโมโหมากต่างหาก เขาใช้มือกระชากคอเสื้อของผมอย่างแรงจนกระดุมหลุด

 

" แกต้องการอะไรกันแน่ห๊ะ "

 

เสียงดุดันของพี่ซันทำให้ผมสะดุ้งด้วยความกลัว

 

" คะ...คือ ผม... "

" แกต้องการให้ฉันอับอายรึไงวะ "

" เปล่าครับ ผมชอบพี่ซันจริงๆนะครับ "

" ฮึๆ "

 

ผมตอบด้วยใจจริง แต่พี่ซันกลับหัวเราะเยาะเย้ยผมอย่างดูถูกผม

 

" แกส่องกระจกบ้างมั้ยห๊ะ ใครจะไปชอบคนอย่างแก ห๊ะ ไอ้อ้วนหัดดูตัวเองบ้างสิวะ "

" พะ...พี่ซัน... "

" ไม่ต้องมาเรียกชื่อฉัน ฉันไม่รู้จักแก "

 

เขาพูดจบก็หายไปพร้อมกลับเพื่อนๆของเขา ปล่อยให้ผมนั่งร้องไห้ท่ามกลางเสียงหัวเราะและเสียงดูถูกของคนในสนามทั่งสนาม คำที่ว่าและดูถูกมีมากมายแต่มันทำให้ผมจำใส่หัวสมองไม่มีวันลืมอีกเลย

 

" นิคเป็นอะไร มึงร้องไห้ทำไมวะ "

" อึก...ไอ้เทน กูมันน่าเกลียดมากเลยใช่มั้ย "

" ใครว่ามึง มึงบอกมา "

 

ผมส่ายหน้าให้เพื่อนรัก มันดึงผมเข้าไปกอดก่อนจะพาผมกลับบ้าน ผมบอกกับมันว่าอยากย้ายโรงเรียนตั้งแต่วันนี้เลยเพราะผมไม่มีหน้าที่จะมาเรียนที่นี้ได้อีกเเล้วเทนมันอาส่าจะช่วยคุยกับพ่อและแม่ของผมเองพ่อและแม่ของผมยอมให้ย้ายแต่ต้องไปเรียนที่เดียวกับพี่เท่านั้น

 

ตอนแรกที่ผมย้ายไปผมไม่เป็นอันทำอะไรเลยเอาแต่ร้องไห้และขังตัวเองไว้ในห้อง ข้าวก็ไม่กิน จนต้องเข้าโรงบาลบ่อย จากน้ำหนัก 100 กิโล เหลือแค่ 50 กิโล โดนพี่ชายทั้งว่าและด่าพร้อมความเป็นห่วงไปพร้อมกัน มันเลยทำให้ผมเลิกทำร้ายตัวเองและมาดูแลตัวเองมากขึ้น

แต่สิ่งที่ผมโดนมามันเป็นแผลที่ลึกเกินกว่าจะทำให้ผมโชว์หน้าให้ใครเห็นได้ เลยใส่ผ้าปิดปากตลอดเวลาเพราะมันช่วยให้ผมเข้าไปคุยกับคนอื่นได้โดยไม่กลัวเขาจะเห็นหน้าตาที่น่าเกลียดของผมได้

 

และมันก็ผ่านมา3 ปีแล้ว ผมเลยเลิกมาเรียนมหาลัยใกล้บ้านแทน แถมลากพี่ชายกลับมาด้วย ไม่ใช่อะไรหรอกเขามาเพราะ เป็นห่วงเทนมากกว่า กลัวจะไปเจอคนใหม่ 555